Politieblog: Jong meisje gekneveld naast zwaargewonde oma tijdens overval

BLOG: – ‘De verpleegkundige zegt: “Let op dit meisje”. Ik neem het kind van haar over, het meisje kijkt dwars door me heen. Geen contact.’ David Neumann werkte net bij de politie toen hij betrokken raakte bij een zware woningoverval.

‘De meldkamer: kunt u rijden naar adres x? Er is iets met de oma van twee buurmeisjes, maar het verhaal is niet helemaal duidelijk. De ambulance is al onderweg. U heeft toestemming….

Ik rijd. Mijn collega naast me werkt amper een jaar bij de politie, ikzelf een maand of drie. We kennen de omgeving goed en zijn er snel Aanrijdend knalt de adrenaline door mijn kop. Wat komen we tegen? Wie komen we tegen? Wat moeten we doen? Mijn hele lijf is aan het resetten van een rustige surveillance naar opperste alertheid.

‘Het gaat niet goed met oma’
Als we aankomen zien we de ambulance al in de straat staan, een woningdeur staat open. De deur daarnaast wordt met een ruk geopend. Met een verwilderd gezicht wijst een buurman druk naar de openstaande deur. “Daar moet je zijn! Eén van die meisjes heeft hier aangebeld. Ik heb niet durven kijken. Het gaat niet goed met oma.”

We lopen omzichtig het pand binnen. Bloed. Veel bloed. Op deuren, vloer, muren. Een halfduistere woonkamer. We proberen geen sporen te vernietigen. Dat lukt maar ten dele. Voor het raam staat een driezitsbank. Door het tegenlicht zien we twee silhouetten van druk werkende mannen. Ambulancemedewerkers. Op de bank zit een vrouw.

Plaats delict bevriezen
Ik begin aan het licht te wennen en ik zie in de hoek van de kamer een klein meisje staan. Ik schat haar een jaar of vijf, het ravenzwarte haar in een staartje. Wezenloos kijkt ze naar de vrouw op de bank. Waarschijnlijk haar oma. Ik kijk naar de vrouw en ik zie dat ze haar armen onder haar buik gevouwen houdt. Ze houdt een deel van haar ingewanden vast. Mijn collega en ik vragen wat we in vredesnaam kunnen doen, maar de twee mannen zeggen dat ze bijna klaar zijn voor vertrek. We willen de PD bevriezen.

Via de meldkamer vragen we extra hulp; werkelijk alles wat er dat moment in ons opkomt; een chef van dienst, districtsrecherche, forensische opsporing, extra eenheden voor de bewaking van de PD. De meldkamer belooft alles ter plaatse te roepen en wij wachten af. We nemen post voor de voordeur. Niemand mag de woning in of uit. Vrij snel arriveren de nodige collega’s en maken de ambulancemedewerkers de oma klaar voor vervoer naar het ziekenhuis.

Lege blik
Terwijl oma op de brancard naar buiten wordt gereden, arriveren de ouders van het meisje. Ze hebben een restaurant in de buurt. Op hetzelfde moment krijg ik nog een ander meisje in mijn armen gedrukt van de verpleegkundige. Zij was me binnen in de halfdonkere woning niet eens opgevallen.

“Let op dit meisje,” zegt de verpleegkundige, “ze hebben haar gekneveld bij haar oma achtergelaten. Oma en de meisjes zijn overvallen en de oudste heeft zich kunnen verstoppen onder de trap.” Ik pak het meisje over. Ze kijkt dwars door me heen. Geen contact. Alleen een lege blik. De ouders nemen de meisjes mee naar het restaurant. De PD wordt onderzocht.

Drie mannen worden later aangehouden en krijgen 10 jaar voor deze gewelddadige overval. Ze tekenen hoger beroep aan en krijgen vervolgens 12 jaar. Inmiddels zijn we bijna 16 jaar verder en gelukkig lig ik nooit wakker van mijn werk. Maar als je me vraagt wat me van al die jaren het meest bij is gebleven, dan is de volkomen lege blik van dat kleine meisje een van de dingen waarvan ik nog wel eens koude rillingen krijg.

Foto boven ter illustratie vanaf politie.nl, niet het betreffende meisje in het artikel